De halve van Haren – Dagboek van een bijna marathon loper - maart 2020
Aan het weer zal het niet liggen als ik op zaterdag 7 maart voor mijn wekker wakker word. Het is de dag van de halve van Haren en de zon schijnt. Yes! Na weken van trainen in het weekend in de storm en regen, echt een verademing. Vanuit de loopgroep Hoogkerk gaan we vandaag met een dikke 25 man richting Haren. Verzamelen bij de parkeerplaats voor de Vensterschool. Het heeft bijna iets van een schoolreisje, alleen dan zonder de snoep ;-).
In Haren worden we nog net niet met een rode loper ontvangen, maar we hebben wel de beschikking over een eigen omkleedruimte inclusief koffie, hoe luxe! Onwijs gezellig, maar de spanning voor de wedstrijd begint ook te komen. Ik ben daar ten slotte om een halve te rennen. Oeps.. een halve. Klinkt me nog steeds als onwijs ver in de oren en ik moet mezelf er steeds op wijzen, dat ik voor die hele nog een hele poos kan trainen.
Het zonnetje schijnt en ik mag rennen in het shirt van het Beatrix Kinderziekenhuis. Hoe mooi! Bij de start kom ik mede NY loper Karel al tegen, ook in een Beatrix Kinderziekenhuis shirt. Zo heerlijk herkenbaar zijn we nu ook even. Terwijl Karel ogenschijnlijk rustig aan de start staat, schiet mijn hartslag omhoog. Die wedstrijdspanning aarggghhh.. daar zal ik nooit aan wennen. Als we maar weg zijn, dan begint bij mij de ontspanning en het plezier weer te komen. Zo leuk om te lopen met zoveel bekenden. Links en rechts schieten de ‘he hoi!-s‘ me om de oren. Tijdens het rennen word ik aangesproken door een vrouw die een poosje achter me rent. ‘Jij gaat de marathon in NY doen he’.. ik denk nog even ‘huh??, hoe weet jij dit?’, terwijl ik me daarna realiseer dat ze mijn shirt waarschijnlijk herkent. Zij heeft blijkbaar twee jaar geleden NY gelopen voor hetzelfde doel en wenst me, nadat ze me heeft verteld hoe geweldig het was, veel succes en vooral plezier.
Een andere vrouw loopt een poosje met me op en die vraagt me wat ik in het UMCG doe. Niets natuurlijk en ik vertel haar van mijn grote plan voor 2020. Zij is beginnend kinderarts en juicht de actie uiteraard toe. Zo grappig dat mensen je aanspreken en over jou en je goede doel beginnen.
De tocht verloopt heerlijk. Twee maatjes van de loopgroep (Jolanda en Klara) helpen mij het tempo lekker steady te houden en we kunnen zelfs op het laatst nog wat versnellen. Heel tevreden kom ik over de finish. De verwachte mentale strijd op deze afstand is uitgebleven en fysiek heb ik ook geen ongemakken gekend. Wat een feestje. Hoe leuk is het dan dat je NY collega’s (Wendy en Aileen) je dan nog even aanschieten – lang leve ook de herkenbaarheid van het shirt in de menigte – om na oprechte interesse nog even een trotse foto te maken met medaille. Allemaal ons eigen tempo, allemaal onze eigen overwinning, maar voor 2020 allemaal NY als hetzelfde goede grote sportieve overheersende doel!