Samen - Dagboek van een bijna marathon loper - februari 2020
We zijn al een aantal weken onderweg. De gedachte aan de marathon doet me gelukkig steeds minder zweten en ik krijg er zelfs zowaar echt zin in. Dat is ook misschien ook niet zo gek, gezien de reacties en steun die je zomaar ontvangt. Uit onverwachte hoek, van mensen die je al lang niet meer gesproken of gezien hebt. Van collega’s, van bevriende zakenrelaties, van supertoffe bedrijven. Het is eigenlijk wel een beetje overweldigend om eerlijk te zijn.
Afgelopen voorjaar ben ik begonnen met lopen bij een loopgroep. Ik liep altijd alleen. Ben ooit begonnen (en hier ga ik je weer noemen Marianne) omdat mijn collega destijds vond dat ik mee moest doen met de 4-mijl van Groningen, die door collega’s bij de gemeente werd gelopen. Marianne wist me te overtuigen en spoorde me aan toch de eerste meters rennend af te leggen. ‘Twee minuten Lin, dan weer pauze.’ Eerlijk die eerste twee minuten waren niet te doen. Tja en als me iets niet lukt, dan probeer ik harder, dus ik moest leren hardlopen. Samen met mijn zoon liep ik in 2010 mijn eerste 4-mijl van Groningen. Supertrots en zwaar rood aangelopen samen juichend over de finish.
Lopen an sich was namelijk niet altijd vanzelfsprekend. Tijdens de zwangerschap van de tweede kreeg ik bekkeninstabiliteit en het opbouwen van het sporten, het trainen van mijn spieren, het ging met vooral veel vallen en maar weer opstaan. Het heeft zeker zes jaar geduurd voor ik een beetje pijnvrij door het leven ging. Maar juist die herinnering zorgt er nog steeds voor dat ik onwijs trots ben op mijn lijf. Het heeft het nodige doorstaan, maar doet het toch maar wel even! Misschien heb ik daarom weinig met lopen op tijd en het aantikken van de kilometers. Ik loop vooral voor de ontspanning. Vergis je niet hoor, ik ben onwijs competitie gedreven, maar bij hardlopen voel ik dat helemaal niet.
Tja en loop je voor de ontspanning, dan ben je dus bij een hardloopgroep echt aan het juiste adres. In ieder geval bij de hardloopgroep Hoogkerk. We trainen wekelijks onder begeleiding van een ware marathon loper. Een meester in hart en nieren. Heerlijk al die tips over het meebewegen van je armen, het afwikkelen van je voeten, het versnellen, of juist niet. En dan dus die gezelligheid. Je legt kilometer na kilometer af voor je er erg in hebt. Kletst wat en voor je het weet ben je 15 kilometer verder. Zo ook afgelopen zondag. De gedachte dat ik minimaal nog een keer dezelfde afstand af moet leggen in november, heb ik dan maar even snel verdrongen. Wat dan ben ik er zelfs nog lang niet, maar heb ik, volgens de geoefende lopers, ongetwijfeld de man met de hamer al op bezoek gehad. Nu staat mijn deur doorgaans open hoor, maar deze kerel mag buiten blijven staan ;-).
Opgeven is echter geen optie. Nu zit dat ook niet echt in me. En ik weet zeker dat ik met jullie steun, het goede doel achter me, en de trots die de pijn gaat overwinnen, ik de laatste 12 kilometer naar de finish gedragen wordt. Gewoon samen!
Linda - februari 2020