Dagboek van een bijna marathonloper - 1

Dagboek van een bijna marathonloper - deel 1 

New York, 1 November 2020.
Door de Coronacrisis een beetje onzeker of de Marathon der Marathons er dit jaar echt komt, maar dat ik op 1 november 2020 mijn allereerste marathon loop, is een feit. Of het nou in Groningen is of in New York. En in het ergste geval loop ik er twee. 2020 Groningen, 2021 New York. 

Waarom bedenkt een mens in vredesnaam een marathon te gaan lopen? Die vraag spookt steeds vaker door m'n hoofd. Deze zomer loop ik 20 jaar hard. De weg naar mijn eerste marathon is dus best lang! Op mijn 10e ging ik bij de plaatselijke atletiekvereniging in Ommen, lekker rondjes rennen. Van een jaar of twee rondjes rennen kwam er op de bonnefooi een open Nederlands Kampioenschap in het Olympisch Stadion. 1000m zou ik doen. Een tweeënveertigste van een hele marathon, kun je het je voorstellen? Het was een gevalletje "I have no idea what I'm doing". Prompt werd ik 12e. Er volgden nog wat NK's. 10e van Nederland. Een plekje in de juniorenranglijst. De weg naar sneller en verder was ingezet. Als ik eenmaal m'n zinnen ergens op heb gezet.. :-) 

Studententijd: kilometers rennen werden kilometers bier drinken. En die wekelijkse 5km, inmiddels geheel amateuristisch, werden steeds slomer. Maar, studententijd-af-, ergens vijf jaar geleden, begon het toch weer te kriebelen. Die 5 kilometers was ik na jaren wel een keertje zat. Wat nou als.. misschien kan ik ook wel een 10?

En zo liep ik vier jaar geleden een eerste 10. Een 10 werd een 15. En een 15 werd mijn eerste halve marathon. 3 jaar geleden, finishen in het Olympisch Stadion in Amsterdam. 17 jaar na het finishen in datzelfde stadion bij mijn eerste Nederlands Kampioenschappen atletiek. Eruit worden gelopen door een Britse vrouw van dik in de 60. Nog even daarom door haar uitgelachen worden ook. Maar wat voelde dat onoverwinnelijk!

En zo volgden er nog een paar halve marathons. Het is grenzen verleggen. De mentale uitdaging jezelf 2 uur te kunnen vermaken met de natuur om je heen en je muziek, het spelletje van niet te hard starten, geduld hebben (vrij lastig voor een ongeduldig persoon als ik) op den duur tempo maken, kijken waar de versnelling kan, en dan het voldane gevoel na afloop. De trots op jezelf. Het is heerlijk :) 

Na mijn derde halve marathon vorig jaar, in het Lauwersmeergebied, begon het te kriebelen. Wat nou als.. misschien kan ik ook wel een hele? Precies dezelfde gedachten door mijn hoofd als de weg naar een halve marathon: hoe ga ik mezelf in vredesnaam 4 uur lang vermaken? Wat als ik onderweg ongeduldig raak en "de kop verkeerd staat"? Kan mijn lijf dit überhaupt of veranderen je benen op een gegeven moment gewoon in een zielig hoopje puddingkjes? Het is onoverzichtelijk tot en met. En toch, als ik eenmaal mijn zinnen ergens op heb gezet! 

En daar vond ik opeens de actie van het Beatrix Kinderziekenhuis! In mijn eigen ziekenhuis, het UMCG, waar ik met zoveel plezier werk. Een marathon lopen en een comfortabeler ziekenhuisverblijf mogelijk kunnen maken, de beslissing was binnen een paar dagen genomen. Niet denken, gewoon doen. En zo komt er dit jaar, na 20 jaar hardlopen, mijn allereerste hele marathon :)